Glazen pui als hobbeltje

Die ‘denkfout’ corrigeren, blijkt bouwtechnisch best lastig, merkt Johan. Zie maar eens een glazen pui van 3 bij 3 meter 80 in een oude gevel te schuiven. “De timmerman zei, ik wil die best voor je maken, maar dan op eigen risico. Omdat die deuren zo hoog zijn, gaan ze soms vanzelf openstaan en daardoor tochten.” Daarbij, het is best een zware constructie die je in de gevel moet hangen, en er wacht nog een hobbeltje: “Als we een stuk muur uit de gevel slopen, merken we dat het lastig is de glazen pui aan de spouwmuren vast te maken. Daarvoor hebben we een extra staalconstructie nodig.”

Ooievaar als traktatie

Die constructie komt er, onzichtbaar in de spouwmuur weggewerkt. Daarna kan het passen en meten beginnen. Johan: “De hardstenen dorpel moet op de oude fundering komen, en dat betekent goed stellen. Je wilt dat de deuren goed open-, en dichtgaan, niet scheef in de gevel komen en goed aansluiten bij het metselwerk, ja, echt een precisieklusje. Alsof je twee helften van een viaduct in elkaar moet schuiven.” Het lukt, en daar geniet hij elke dag extra van. ’s Winters binnen, ’s zomers achter de hoge rietkragen op het terras, in het ochtendzonnetje, wakker worden met een kopje koffie. Een fazant huppelt over het gras, eendjes en andere watervogels dobberen voorbij en in een boom bouwt een ooievaar aan zijn nest. Dit is geen uitzicht, dit is een traktatie.

Dochters uit de bedstee

Johan en Patricia zijn geboren in Ameide waar ze met hun drie dochters wonen in een rijksmonument uit 1668. Prachtig, maar een beetje meer ruimte is wenselijk. Ook voor de drie meiden. De jongste en oudste slapen bij elkaar in een kamertje, allebei in een bedstee. Dat vind je niet meer leuk als je 16 bent. Hun paarden staan ietsje verderop bij de schoonouders op stal.

Liever hebben ze die wat dichter om hen heen. En ja, dan kom je op zoek naar een huis deze plek tegen. Een grote langgerekte boerderij uit 1900 in Noordeloos, een idylle aan het water. Tot 22 jaar geleden staan er nog koeien in de deel. Dan besluit de boer te stoppen. De boerderij komt in handen van een familie. Die renoveert het voorhuis. De deel gaat tegen de grond en bouwen ze in oorspronkelijke stijl tot woonhuis. “50 heipalen, betonnen vloeren, kozijnen van hardhout, vloerverwarming, dat hebben ze goed gedaan”, zegt Johan. De kinderen gaan voor wonen, de ouders achter met een grote houten schuur als erfscheiding. De dochter, met haar gezin, woont nog steeds in het voorhuis. Met sinds twee jaar de familie Van der Grijn als nieuwe achterburen.

Belgisch hardstenen blad, 700 kilo schoon aan de haak

Shovel voor een keukenblad

Hun ‘achterhuis’ is 13 meter lang en 10 meter breed. Als eerste krijgt het rieten dak een stevig opknapbeurtje. De buren willen dat toch al opknappen, en zo kan Johan direct vier dakramen voor de slaapkamers plaatsen. Ook gaan ze met de binnenkant aan de slag. Niks geen binnenhuisarchitect. De indeling bedenken ze zelf. “Gewoon aan de keukentafel zitten en ouderwetse knippen, plakken en plaatjes verzamelen, en gaan tekenen. Dan ontstaat het.” Hij pakt de oorspronkelijk bouwtekening er nog even bij. De woonkamer moet zo open mogelijk zijn, vertelt hij, dus weg met die tussenmuur naar de keuken en bijkeuken, en daarmee moet hij ook de achterdeur een paar meter verplaatsen. De blikvanger van de kamer vormt het enorme kookeiland, belegd met een massief Belgisch hardstenen blad. 3 meter 60 lang, 700 kilo schoon aan de haak. “We hebben dat met een shovel op het keukenblad gehesen.

”35 trailers grond

Bij het huis hoort een hectare grond. De tuin moet helemaal anders. Alles gaat eruit. Ook is het weiland flink verzakt. In de herfst fungeert het als zwembad voor eendjes. Johan: “We hebben 35 trailers met 20 ton grond nodig om de grond te egaliseren.” Samen met een loonwerker graaft hij greppels voor een betere afwatering. Sindsdien geen plas meer gezien. Wateroverlast kan hoogstens uit de Giessen komen. Bij hoogwater pompen de waterschappen veel liters in dat o zo idyllische veenriviertje, en dan gaat het grondwater omhoog. Maar nee, hij maakt zich geen zorgen om natte voeten. Het huis is gebouwd op een soort terpje. Da’s niet voor niks. De Alblasserwaard is van oorsprong een veenpolder, eeuwen geleden drooggemalen door molens waarvan je er nog enkele in de omgeving ziet. Vanwege de lage ligging liep de waard vaak onder water, en ja, als je dat weet, kun je maar beter je huis een beetje hoger bouwen.

Kaaspakhuis

Na drie maanden stevig klussen met enkele maten als sidekicks, mannen die kunnen timmeren, leidingen leggen en metselen, dat soort kluskampioenen, arriveert de verhuiswagen. Binnen is alles nog niet klaar, nog steeds niet, vertelt Johan, als hij naar de eerste verdieping loopt. Daar staat in de slaapkamer van Johan en Patricia een plaatje, een losstaand bad op een verhoogd plateau. Nog een verdieping hoger wacht het domein van de oudste dochter. “Beide verdiepingen waren bijna ongebruikt.” De laatste tijd ligt zijn klusfocus meer buiten. In het voormalige kaaspakhuis (“het is er koel, kaas kan je er goed rijpen en opslaan”) en de oude varkensschuur, die hij heeft getransformeerd tot een fraaie paardenstal. Aan de achterkant loopt een steigertje langs het water. Om aan te leggen of vanaf te boerenplonzen. Te onrustig voor Johan. Hij denkt alweer aan een nieuwe klus, een waranda in de tuin. Om van daaruit te kijken naar wat er allemaal op en rondom het water gebeurt, en dan even helemaal niks.

Johan heeft samen met Patricia een handel in speciale natuurstenen vloeren. Van Bourgondische en Marokkaanse dallen en Belgisch hardsteen uit Henegouwen tot leisteen en travertin vloeren. Je vindt hun showroom van 400 m² in Ameide. Nieuwsgierig? Surf naar www.kersbergen.n

‍