‍

En ja, hij is leuk

‍

Sterkste Man van Nederland

Jan gaat als chauffeur rijden op een van de Eijgenhuijsen-trucks. Zondagavond weg, zaterdagmiddag terug. “Mijn vader heeft de geboorte van onze tweede dochter aangegeven. Jan moest direct na de bevalling naar Wenen.”

Als in de jaren zeventig de eerste kopieerapparaten in ons land arriveren, ziet haar vader een nieuwe kans. Hij gaat zich specialiseren op het gebied van internationaal precisievervoer. Geavanceerde technische apparatuur voor kantoren, ziekenhuizen en onderzoeksinstellingen. Niet alleen het transport, maar ook de assemblage en installatie. Hij opent een depot in Ruurlo en daar verhuist de hele familie naartoe, waar ze met elkaar op een erf gaan wonen. Jan is vooral onderweg.

Tussendoor doet hij in 1979 mee aan de eerste editie van Sterkste Man van Nederland. Georganiseerd door Avro’s Sport Panorama. Dat is in die tijd echt een dingetje op de Nederlandse televisie. Hij is 22 en het broekie van het stel. “Ik heb vlak voor die wedstrijd een paar weken in de sportschool wat met gewichten getraind en werd tweede.”

Theetje en koekje

Na het overlijden van de vader van Jolanda runt Jan het bedrijf met zijn zwager Willem. De laatste gaat ‘naar binnen’ als algemeen directeur. Jan is operationeel directeur, en blijft op de truck. “Ik geniet van die ritjes. Wanneer we naar een bestemming moeten waar ik nog niet ben geweest, stap ik direct in de vrachtwagen. Als het maar lekker ver weg is of wanneer we een nieuw type apparatuur moeten vervoeren. Dan test ik hoe we dat het beste kunnen vervoeren en monteren.” Eijgenhuijsen groeit als spreekwoordelijke kool. Met locaties in Drachten en Den Bosch, en op Schiphol. Voor Jolanda is het fijn om zo dicht bij haar ouders te wonen. Met drie opgroeiende kinderen. Dat neemt werk en zorgen uit handen. En zij is er voor haar moeder wanneer haar vader overlijdt. Jolanda: “Onze kinderen slapen soms bij mijn moeder in bed.” Ze weten: ‘Oma heeft altijd een theetje met een koekje klaar'. Zo kan zij haar aandacht richten op de paarden of helpen in de zaak. “Mijn moeder was echt zo’n Amsterdams vrouwtje. Als Ajax op televisie is, nou, dan weten die drie meiden precies bij wie ze moeten aanbellen. De toastjes staan dan al klaar.”

Rood-voor-Rood regeling

De paarden staan bij de familie op het erf. Daar hebben ze onvoldoende weidegang. Jolanda: “We besluiten grasland te huren.” Helaas kunnen ze daar geen eigen rijbak bouwen. Daarom kopen ze 15 jaar geleden in Barchem het perceel waar ze nu wonen. 3,6 hectare groot, bij elkaar vijf voetbalvelden. Op dat land staat een verkrotte boerderij, de Peffe. Die gaat tegen de grond om plaats te maken voor iets nieuws. De tekeningen liggen al klaar. Maar ja, dan klapt de economie. De bouw gaat on hold. Wat Jolanda en Jan dan al wel weten: voor de grond geldt de Rood-voor-Rood-regeling, oftewel, ruimte voor ruimte. Jan: “Dat betekent dat je ongebruikte of vervallen agrarische gebouwen, stallen of schuren mag ombouwen tot woningen.” Dat opent mogelijkheden. Voor de bouw van twee huizen met stallen en een schuur. Zo kunnen ze het drie-generaties-op-een erf idee voortzetten. Mits ze alle huizen bouwen rond een centraal plein. “Ik heb gezien hoe fijn het voor mijn moeder is dat wij zo vlak bij haar wonen, nadat mijn vader is overleden. Dat idee zit er ook een beetje bij ons achter. Mocht een van ons tweeën wat overkomen, ja, dan zit de ander hier niet alleen.”

‍

Overname

Jan en Willem zijn beiden 64 jaar. Wie gaat het transportbedrijf overnemen? Twee dochters werken bij het familiebedrijf. Bij customer service en de financiële administratie. Jan weet hoe hij is. Als die twee het bedrijf overnemen, gaat hij zich over hun rug toch weer met van alles bemoeien. Zijn zwager heeft ook geen potentiële overnamekandidaten in da house, dus ja, dan maar het familiebedrijf verkopen. Kandidaten genoeg. De keuze valt op een logistiek bedrijf, onderdeel van een Zweedse beursgenoteerde onderneming. “Vandaag staat er LGI Netherlands op de trucks.”

Longeercirkel

Twee dochters van Jan en Jolanda wonen dan al een tijdje op het perceel in Barchem. Ze delen het dak van een tweekapper in koetshuisstijl. Ook de zes paarden staan in Barchem op stal. Met een rijbak en longeercirkel. Dochter Michelle heeft op het erf een showroom, te bezoeken op afspraak. Binnen vind je exclusieve ruiterartikelen waaronder Samshield-caps, gepersonaliseerde dekjes van exclusieve merken als Equiline en Animo en high end handgemaakte Italiaanse rijlaarzen van Franco Tucci en De Niro. In verschillende kwaliteiten leer en te beleggen met de meest fraaie edelsteentjes, zegt Jolanda. Zelf rijdt zij al een tijdje niet meer. “Ik heb het altijd met veel plezier gedaan, maar op een gegeven moment, ja, dan is het klaar, ben je ervoor te oud.” Daarom geniet ze extra van de kinderen en kleinkinderen die nog wel rijden. Ook heeft zij een kleine fokkerij. Jolanda: “Ik vind het een uitdaging om met jonge talentvolle hengsten een mooi veulen te fokken uit onze merrie. Onze paarden staan hoog in het bloed, zijn een beetje pittig, maar goed voor de sport.”

Yellowstone uit Italië

Dan vinden ook Jolanda en Jan zelf de tijd rijp om naar Barchem te verhuizen. Met een nieuwe tekening voor een nieuwe woning, want ja, hun smaak is veranderd. Meer strak. In de woonkamer zie je grafische lijnen. Blinde schaduwplinten die recht weglopen in de muur met daarin af en toe een verrassend nisje. Met als natuurlijk contrast én grote blikvanger in de woonkamer de schouw van de openhaard, die doorloopt aan de buitenkant van het huis, met ook daar een openhaard. Alsof je binnen in de lobby van een sjiek hotel in de Rockies of Dolomieten zit. Die link naar Amerika, nee, niet vreemd, zegt Jan. De okergele natuurstenen komen uit Yellowstone Park. Hij heeft die gezien bij een Italiaanse importeur. Ondanks die grandeur oogt de ruimte als een ingetogen Hollandse boerderij. Met een achterom via de bijkeuken naar de keuken, en riet op het dak uit de Weerribben.

‍

Italiaanse rijlaarzen van Franco Tucci en van De Niro

‍

Liesje Lotje lange lindelaan

In de achtertuin van hun huis begrijp je pas echt waar je bent. In het hart van de Achterhoek.

Coulisselandschap met her en der een boerderij, waar weilanden, akkers en bospercelen stuivertje- wisselen tussen slingerende landweggetjes en houtwallen, en af en toe een ree of fazant opduikt. Die houtwal? Dat zijn bomen van een boer uit Borculo. Die woont zelf tien kilometer verderop en heeft dat land gepacht of gekocht om mais te verbouwen. Jan: “Steeds als het hard stormt, en de wind komt altijd van die kant, waaien die bomen

schuin bij ons in de tuin. Dan pak ik een trekker met een shovel en druk ik ze weer een beetje naar de maïs terug.” En ja, tovenarij: ineens staan we op het erf als een Liesje en Lotje te kijken naar een lange lindelaan. 60 bomen. Jan heeft ze meegenomen van een failliete bomenkwekerij en direct in de grond gepoot. Met wateraansluiting en stroom.

’s Avonds gaan de lichtjes aan. Zeg nou zelf, daar wil iedereen wel leren lopen.

‍

fotografie: Martine Siemens

‍

‍