En ja, je kunt zelf bepalen wanneer je de paarden buiten zet of met ze gaat rijden

‍“Jullie hebben dit huis zelf bedacht en gebouwd?”

“Ik ben binnenhuisarchitect geweest. Mijn man heeft een lijmbedrijf en is bekend op de bouw. En omdat wij in ons vorige huis de paarden ook aan huis hadden, heb je zoveel ervaring dat je denkt, zo wil ik het. Een architect heeft op basis van onze ideeën een tekening gemaakt.”‍

“Zou je het paardenverblijf straks weer zo inrichten?”‍

‍“We hebben een rijbak, de wei en drie stallen. Met een zadelkamer, poetsplaats en carport waar je de trailer onder kunt zetten. Compact zodat het makkelijk werkt. We dachten dan ook, in ons nieuwe huis doen we precies hetzelfde. Maar we hebben er twee veulentjes bij gekregen en dat werkt toch anders. Je hebt dan een andere uitloop nodig. Hokken waarvan je de deur kunt openschuiven en hup, die veulentjes lekker naar buiten. Het worden dus een paar hokken meer en een groter weiland.”

‍‍‍Compact is dus geen voorwaarde.”‍

“Dat compact was noodgedwongen. We mochten maar 150 vierkante meter bouwen voor de paardenverblijven. Als je iets koopt waar al een stal staat of je hebt een oude varkensschuur die mag blijven staan, ja, dan verbouw je die en dan heb je alle ruimte.”

‍“Wat zijn de grote voordelen van het stallen van paarden aan huis?”‍

“Je hebt ze thuis, verzorgt ze zelf en ziet meteen of er iets met ze aan de hand is. Of ze buikpijn hebben of een zeer voetje. Ook aan de mest kun je veel aflezen. En ja, je kunt zelf bepalen wanneer je de paarden buiten zet of met ze gaat rijden.”

“Nadelen?”‍

“Die verantwoordelijkheid moet je wel willen, want het kost veel tijd.”

‍

“Hoe ziet jouw dag eruit?”‍

“Ik sta om zeven uur op. Boterhammetje smeren. Ga naar de stal, doe de luiken open en geef ze wat hooi. Daarna met de hond wandelen, een Italiaanse dog, ja, die is er ook nog, en dan naar de paarden terug om ze brokken te geven. Even een dekentje verwisselen -in de zomer of winter dragen ze een dekentje- en dan gaan ze naar buiten. Als er geen gras groeit, gooi ik daar hooi neer. Ga ik de hokken uitmesten en het eten aanvullen. Rond 12 uur weer een boterham en een rondje met de hond en dan met de paarden rijden of longeren. Die drie keer in de week, die vier keer. Een van mijn paarden is anderhalf, en die hoeft nog niet.”

“Dat is een dagtaak.”

“Ik doe het graag.”‍

“Jij was niet altijd ‘een paardenmeisje’, hoorde ik.

“Ja, dat was een foutje van mijn man. Hij zei, toen ik rond de veertig was, kom, we gaan paardrijlessen nemen. Ik was meteen verkocht. Ja, ineens dat vonkje.”

“Wat is dat precies?”

“Ja, de liefde voor dat paard. Het verzorgen en berijden. Als je op zo’n paard zit, het is totale ontspanning. Paarden zijn ook zulke eerlijke dieren. Ze kunnen jou lezen.”

“Nog een rondje Estiban?”

“Nee, die mag op stal. Hij heeft wel een worteltje verdiend.”‍

‍